Amsterdam, 15 maart 2013

Verdrietig wellicht, ontgoocheld ook. Maar niet boos. Nooit boos. Je moet overtuigd zijn van kwade bedoelingen voordat je echt boos kan zijn. Zoals een wijs man ooit eens zei: wijt niet aan slechte intenties wat je ook met domheid kan verklaren. Vandaar dat ik probeer XS4ALL, de ANWB en T-Mobile het voordeel van de twijfel te geven.

Meer dan zeven weken geleden vroeg ik m’n data op bij 15 bedrijven voor dit datadagboek. En van allen kreeg ik antwoord. Behalve van XS4ALL. Geen brief, geen telefoontje, geen niks… het bleef doodstil. M’n dataverzoek liep een blauwtje.
Ik stond al op het punt om naar de fles te grijpen en me in tranen te verdrinken maar vond op tijd steun bij PIM:

“Indien er niet gereageerd is op je inzageverzoek kun je gemakkelijk een herinneringsbrief versturen. Daarbij is het verstandig om dit per aangetekende post te doen als je dat bij je originele inzageverzoek al niet had gedaan. Zo weet je zeker dat je brief daadwerkelijk ontvangen wordt en voorkom je dat er achteraf beweert kan worden dat jouw inzageverzoek nooit is ontvangen.”

Als verzegelde envelop (met rood Bits of Freedom zegel uiteraard), aangetekend verstuurd door ons staatspostbedrijf, en bezorgd door een gezagsgetrouwe postbode zal mijn dataverzoek toegang verkrijgen tot de krochten van XS4ALL. Reeds.

Dan tegenstrever Nr.2: de ANWB. Ik mag de ANWB niet, dus ik moet moeite doen dit niet te persoonlijk te laten worden. Goed, ze komen door weer en wind met hun koddige gele autootjes je antivries bijvullen als je met je schoonmoeder al drie uur langs de A54 staat. Maar ze verlengen ook zonder te vragen je lidmaatschap en sturen dan boze brieven als je niet direct betaalt voor deze onvrijwillige betrokkenheid bij hun wielrijdersbond. En ze beweren vervolgens dat ik nooit lid was als ik m’n data opvraag! Nee, zo werkt dat niet ANWB. Het is een van de twee.
Awel. De postbode met stevige tred en hoekige kaak mag ook hier op pad om m’n tweede en aangetekende brief te bezorgen. Het gaat niet alleen om mij of om het principe. Ik heb ook lezers waar ik aan moet denken. Immers.

En dan de EINDBAAS van vandaag: T-Mobile. Het roze bureaucratische gedrocht dat ons met onze geliefden verbindt en hiervoor een tapijt van zendmasten over het land heeft uitgerold zodat geen sms’je of telefoontje lang hoeft te wachten op een glasheldere verbinding. “Ja, hallo, met mij, ik ben onderweg, ik denk aan je, tot vanavond, kook je iets lekkers? Ik ook van jouou!” Je kent het wel. Dankzij die zendmasten kan je doorgeven waar en wanneer je waar bent zodat de aardappels altijd perfect gekookt zijn zodra je thuis je jas uittrekt.

En T-Mobile weet dan ook waar je bent en met wie je gebeld hebt. En de overheid wil deze informatie graag hebben als ze daar opeens de behoefte toe voelt. Daarom heeft de overheid T-Mobile en alle andere providers verplicht alle verkeersgegevens een jaar lang vast te leggen. Dat ziet er ongeveer zo uit:

Dit overzicht is van Rejo Zenger. En zoiets hebben ze dus ook van mij. (klik voor volledig plaatje)

Nu weet T-Mobile natuurlijk heel goed dat ze dit eigenlijk aan me zouden moeten geven, maar ze vinden dat maar lastig. Dus, in al hun ruimhartigheid bieden ze in hun brief aan om me tien aaneengesloten dagen te laten kiezen waarvan ik de verkeersgegevens in zou willen zien. Probleem is dat ik geen bijzondere tien dagen in het afgelopen jaar heb meegemaakt die ik graag zou willen inzien. En het gaat ook helemaal niet om tien, of vijf of twintig dagen! Het gaat erom dat zij persoonsgegevens van mij verzamelen, verwerken en bewaren. Volgens het Nederlands recht heb ik recht op inzage.

Vertrouwend op mijn ruwe-bolster-blanke-pit-postbode met schokvrij opgehangen hersenpan zend ik deze boodschap naar T-Mobile: mijn data of de gladiolen!

– Lees hier vorige afleveringen –
—

Douwe is sinds 2009 vrijwilliger voor Bits of Freedom. Eerder maakte hij een T-Shirt voor de donateursdag waar hij ook elk jaar helpt te werven. In 2013 zal hij twee-wekelijks een blog schrijven voor Bits of Freedom over zijn dataverzoeken. Achtergrond over deze worsteling en andere zaken kan je lezen op z’n blog: http://dosch.it