Wachtmuren, tapijtverkopers en véél whodunnits. De interwebs zijn groot. Niet elke tweet wordt gezien, niet elke blog wordt gelezen. Daarom een stukje service van ons naar jou toe: mooie, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die we deze week ontdekten en graag met je delen.

De if-I-were-you-I-would-reads

• Via twitter werden we door Sidney Vollmer getipt voor een stuk op The Guardian: “Margaret Atwood (1939) schreef een cruciaal stuk over vrijheid in het Westen.” Dank voor de tip, Sidney!
• Op De Correspondent verscheen een lang stuk over de rol van een klein Nederlands bedrijf dat de CIA hielp om de Russen af te luisteren. Over Operatie-Leunstoel, tapijtverkopers en The Thing. Veel leesplezier!
• De Guardian schrijft over The Waiting Wall, een stationsbord waar mensen anoniem berichten op kunnen plaatsen. Het kunstwerk schijnt geïnspireerd te zijn op een idee van Alain de Botton. Het deed ons vooral denken aan PostSecret.
• Hoewel op de eerste pagina van dit document in vette letters de woorden ‘lessons learned’ staat, lijkt de les van de Crypto Wars aan Obama’s ambtenaren voorbij gegaan te zijn. Zij stellen ‘oplossingen’ voor die de overheid in staat zouden stellen om versleutelde informatie op bijvoorbeeld je telefoon alsnog te kunnen lezen. Maar encryptie kun je niet een beetje verzwakken, met als gevolg dat Obama heeft onderzocht om iedereen de toegang tot hoogwaardige encryptie te ontnemen – behalve wat slimme nerds en terroristen.
• Volgens onderzoekster danah boyd een groot misverstand: het feit dat we onszelf zo bloot geven op het internet betekent niet dat we privacy niet belangrijk vinden. In Trouw verscheen vorige week een artikel dat daar uitgebreid op in ging: ‘Die blootfoto’s, nou en?‘ Kan het zijn dat we in de toekomst wat relaxter omgaan met iemands’ online historie en makkelijker de smetjes negeren?
• In een mooi artikel dat leest als een whodunnit ontwart Bloomberg de online advertentiewereld, waar ad bots geruisloos virtual browsers draaien, traffic vaker non-human is dan human, en de bedrijven die deze ‘diensten’ bewust of onbewust inkopen langzaam de grip verliezen.