Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Het internet zegt sorry

Het gebeurt steeds vaker dat de mensen die een belangrijke rol speelden bij de ontwikkeling van het internet (of beter: het web) hun excuses maken voor wat het nu geworden is. Ethan Zuckerman zei bijvoorbeeld al een keertje "sorry" voor de popup-advertentie. Noah Kulwin bracht voor Select All een aantal van deze mensen bij elkaar en bespreekt met hen in 15 stappen hoe het mis heeft kunnen gaan met deze mix van "hippie good intentions" en "capitalism on steroids". Het verhaal laat vanuit een heel Amerikaans perspectief zien dat groei belangrijker is geworden dan het delen van kennis. Daarom vond ik het bijbehorende interview met Katherine Maher, directeur van Wikimedia, het interessanst: zij durft nog wel een visie te schetsen waarin het internet een publieke ruimte is met vrije toegang tot kennis.

Versleuteling verzwakken kan niet op een veilige manier

Ik schrok wel een beetje van het artikel van Steven Levy in de Wired over de ideeën van Ray Ozzie over hoe je opsporingsdiensten op een veilige manier toegang kunt geven tot versleutelde mobiele telefoons. Dit soort verhalen normaliseren namelijk het verhaal van de opsporingsdiensten dat cryptografen gewoon beter hun best moeten doen om te bedenken hoe de overheid toegang kan krijgen tot versleutelde informatie. Gelukkig maakt Matthew Green meteen duidelijk wat er mis is met Ozzie's (op Key Escrow gebaseerde) plannen: je hebt een veilige processor nodig die na jaren van proberen nog steeds niet bestaat én je moet ervan uitgaan dat honderden telefoonmakers nooit een foutje in hun beveiligingspraktijk zullen gaan maken. Lees voor meer achtergrond ook vooral het Keys under Doormat-rapport waarin een A-list van beveiligingsonderzoekers uitlegt hoe achterdeurtjes in versleuteling de maatschappij echt alleen maar onveiliger kunnen maken.

3 eurocent per gecheckte Facebookpost

In de Volkskrant stond een ontluisterend verhaal van een Nederlandse content moderator die in Berlijn was ingehuurd om voor Facebook te beslissen wat er wel en niet op hun platform kan blijven staan. Hij moest dat doen op basis van de "community standards" van Facebook (eigenlijk zouden ze "corporate standards" moeten heten, het is immers Facebook die de regels bepaalt, niet de community). Hij krijgt steeds 12 seconden de tijd om van een stukje content te bepalen of het aan de regels voldoet en ziet voor € 8,90 per uur en zonder goede psychologische begeleiding de meest verschrikkelijke dingen langskomen. Het artikel laat zien hoe arbitrair en problematisch de regels van Facebook zijn. Wat terrorisme is wordt bepaald door de lijst van het Amerikaanse ministerie van Buitenlands Zaken, in Turkije worden politieke boodschappen van het platform verwijderd en in Myanmar mocht er niet worden verwezen naar de bedreigde Rohingya, terwijl de officiële pagina van het leger (beschuldigt van het etnisch zuiveren van de Rohingya) gewoon online kon blijven staan.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Geen veilige haven meer voor sekswerkers

In de Verenigde Staten is op 11 april de Stop Enabling Sex Traffickers Act (SESTA) aangenomen. Doel van de wetgeving is om mensenhandel te voorkomen door online platforms verantwoordelijk te maken voor de seksueel getinte content die er op hun sites gepubliceerd wordt. Maar de wetgeving is zo repressief dat het sekswerkers over de hele wereld raakt en in veel gevallen onveiliger maakt. In deze aflevering van de podcast Reply All praat host PJ Vogt met sekswerkers die de negatieve gevolgen hebben ervaren van het afsluiten van Backpage, de online advertentiesite waar ze eerder hun klanten konden vinden.

De Kamer van Koophandel als datahandelaar

De NOS ontdekte dat adverteerders contactgegevens van mensen binnen bepaalde beroepsgroepen opkopen bij de Kamer van Koophandel (KvK) en die vervolgens uploaden naar Facebook om via dat platform te adverteren naar deze mensen (en naar Lookalike Audiences). Verbazing alom: bij het publiek vanwege de schaamteloosheid waarmee dit gebeurt en bij de KvK omdat ze dit al jaren zo doen (pro-tip aan de PR-adfeling, dat vindt het publiek al jaren een matige rechtvaardiging van onethisch gedrag). Sander Heijne legt in De Correspondent de vinger op de zere plek: deze datahandel is het gevolg van een gebrek aan publieke financiering voor publieke diensten. Hij vermeldt overigens wel abusievelijk dat Facebook de data van de KvK zou hebben gekocht. Dat klopt niet: Facebook betaalt niets aan de KvK. Sterker nog, je zou zelfs kunnen zeggen dat Facebook door de adverteerders betaald wordt om de data te ontvangen.

Wat ik me steeds afvraag is waarom het bijhouden en ontsluiten van een register van Nederlandse bedrijven ongeveer 180 miljoen euro per jaar moet kosten (ongeveer 65 euro per geregistreerd bedrijf!)? Daarnaast denk ik dat het inzicht geven in het register de KvK altijd kwetsbaar maakt voor datahandel. Moeten we niet naar een model waar het geregistreerde bedrijf per inzage toestemming geeft of naar een gelimiteerd aantal gronden op basis waarvan je data bij de KvK mag inzien?

Foto's fixen met kunstmatige intelligentie

Binnenkort zit er dit soort kunstmatige intelligentie in onze foto-editing tools. De democratisering van visuele manipulatie komt met rasse schreden onze kant op!