Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Het internet van vuilnis

In 2015 schreef Sarah Jeong een boek over wat ze het “Internet of Garbage” noemde. Ze richtte zich daarbij vooral op hoe het social media bedrijven niet meer lukt om online harassment (één vorm van garbage) op een zinnige manier aan te pakken. Als ze het boek nu zou herschrijven, dan zou ze zich richten op pure misinformatie (ik hou niet van het woord ‘nepnieuws’) schrijft ze in haar recentelijk toegevoegde voorwoord:

In that future edition, I hope to grapple with advertising incentives, engagement traps, international propaganda wars, the American crisis in free speech coinciding with the rise of platform power, and search engine optimization as the new paradigm of speech.

Voorlopig is de eerste editie van het boek gratis te downloaden bij The Verge. Het staat op mijn leeslijstje voor dit weekend.

De heilige graal van de online adverteerder: de match maken met de offline wereld

Het is een probleem voor Google: als iemand online een advertentie ziet, maar het geadverteerde product niet online koopt, hoe kunnen ze dan toch weten dat de advertentie effectief was? Dat is heel moeilijk. Google's oplossing? Een deal met Mastercard. Google verschuilt zich daarbij achter een ingewikkeld verhaal over “double blind” versleuteling waardoor er geen persoonsgegevens zouden worden uitgewisseld. Voor mij doet dat er niet toe. De meesten mensen verwachten niet dat hun online gedrag aan hun offline gedrag gekoppeld kan worden. Als dat opeens toch gebeurd, dan is dat een privacyschending.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

“If you have something that you don't want anyone to know, maybe you shouldn't be doing it in the first place”

Dat zei de toenmalige CEO van Google, Eric Schmidt, in 2009. Daar moet ik altijd aan denken als Google zelf iets geheim probeert te houden. Bijvoorbeeld bij dit verhaal over een meeting waar de bazen van Google uitleg kwamen geven over de plannen voor een gecensureerde versie van Google in China en Google-medewerkers boos werden toen die bijeenkomst live gelekt werd naar een journalist (wat vervolgens weer door drie medewerkers naar een andere journalist is gelekt).

De geschiedenis van de spelregels van Facebook

De podcasthelden van Radiolab snappen hoe je een verhaal moet vertellen. Aan de hand van drie voorbeelden laten ze zien hoe Facebook steeds volwassener is geworden in de manier waarop content gemodereerd wordt. Tegelijkertijd wordt duidelijk hoe verschrikkelijk pragmatisch Facebook zich daarin altijd heeft opgesteld: burgerrechten zijn niet of nauwelijks relevant. De regels proberen een balans te vinden tussen simpel genoeg om consistent door moderatoren toegepast te kunnen worden aan de ene kant, en complex genoeg om ook wat context mee te nemen. En die balans is onmogelijk. De enige duurzame oplossing is minder afhankelijkheid van platforms. Dus niet meer met 2 miljard mensen in één afgesloten silo…

Een profiel van de journalist die bij Snowden in de hotelkamer zat

Mocht je tijd over hebben dit weekend, dan kun dit uitgebreide New Yorker profiel van Glenn Greenwald even meepikken. Na het lezen begreep ik beter waarom de klokkenluider Snowden juist hem had uitgekozen als de journalist om zijn NSA-materiaal aan over te dragen: Greenwald is een uitzonderlijk onafhankelijke geest en lijkt bang voor niemand (hij lijkt me ook niet al te aardig trouwens).

Google Maps maar dan lekker

Joe Hamilton heeft de interface van Google Maps gebruikt om iets te maken dat veel lekkerder is. Spelen maar: