Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

De oprichters van Instagram en WhatsApp zijn allemaal vertrokken bij Facebook

Brian Acton, één van de twee oprichters van WhatsApp heeft aan Forbes een interview gegeven waarin hij uitlegt waarom hij in mei tweette dat het tijd was om Facebook te verwijderen (#deletefacebook). Acton is ongeveer een jaar geleden bij Facebook vertrokken omdat hij het niet eens was met de richting die het bedrijf op wilde gaan met WhatsApp. Bij zijn vertrek liet hij 850 miljoen dollar aan aandelen liggen. Medelijden hoeven we niet met hem te hebben: hij is nog steeds miljardair en is dat omdat hij ruim vier jaar geleden de gebruikers van WhatsApp heeft verkocht aan Facebook. Acton: “I sold my users’ privacy to a larger benefit. I made a choice and a compromise. And I live with that every day.” Uit het interview leren we onder andere hoe Acton onder druk gezet werd om aan de EU te vertellen hoe moeilijk het zou zijn om de gebruikersdata tussen Facebook en WhatsApp te synchroniseren (dat bleek later toch relatief makkelijk, Facebook kreeg een forse boete van de EU voor die leugen) en we zien hoe agressief Facebook probeert om WhatsApp te gelde te maken.

Ben Thompson laat een fascinerende reactie zien van één van de bazen bij Facebook. Deze man beschouwt het interview van Acton als verraad en schrijft zonder blikken of blozen:

Facebook is truly the only company that's singularly about people. Not about selling devices. Not about delivering goods with less friction. Not about entertaining you. Not about helping you find information. Just about people. It makes it hard sometimes because people don't always behave in predictable ways (algorithms do), but it's so worth it. Because connecting people is a noble mission, and the bad is far outweighed by the good.

Volgens Thompson klopt het dat Facebook puur over mensen gaat. Mensen zijn namelijk het product: je kunt (als adverteerder) bij Facebook precies de mensen bestellen die je nodig hebt.

Moet je het debat aangaan met racisten en fascisten?

Dit essay van Laurie Penny heeft maar zijdelings met de onderwerpen van Bits of Freedom te maken. Maar toch deel ik het hier omdat Penny duidelijk maakt dat je in sommige discussies over vrijheid van meningsuiting in een lose-lose positie zit. Ze doet dit naar aanleiding van haar weigering om met Steve Bannon in debat te gaan.

If we deny racists a platform, they feed off the appearance of censorship, but if we give them a platform, they’ve won by being respectfully invited into the mainstream. Either way, what matters to them is not debate, but attention. There is no perfect choice.

Ik denk dat Penny gelijk heeft als ze schrijft dat er ook iets mis is met het format van een publiek debat op een evenement. Dat is niet de befaamde marketplace of ideas van John Stuart Mill waarmee we de wereld verder helpen. Een essay zoals deze van haar (ze kan ongelooflijk scherp schrijven, lees het!) doet dat beter.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Het ondraaglijke opportunisme van Google (Chrome)

Soms word ik in de samenwerking met andere digitale rechtenorganisaties gedwongen om Google-diensten te gebruiken (daar valt van alles over te zeggen, maar dat ga ik nu even niet doen). Ik heb daar zelfs een apart Google account voor. Afgelopen week zat ik in een Google Hangout waarin ons werd gevraagd om een Google Doc te openen. Dat laatste kon ik alleen maar doen door in te loggen bij Google. Zodra ik dat deed werd mijn Hangout verbroken. Terug bij die tab zag ik dat ik opnieuw kon inbellen, maar dat ik nu opeens ook daar ingelogd was. Het is me weleens eerder opgevallen dat als je eenmaal ingelogd bent bij Google je daar heel moeilijk vanaf komt. De cryptograaf Matthew Green overkwam iets vergelijkbaars en hij heeft zich daar boos over gemaakt. Google heeft in reactie daarop (en wellicht op andere boze mensen) weer een mogelijkheid gemaakt om zonder in te loggen in Chrome toch in te loggen bij Google diensten.

Feit blijft dat Google hier geen enkele moeite doet om aan mensen duidelijk te maken wat er met hun data gebeurt, en dat het voor de gemiddelde gebruiker dan ook totaal onduidelijk is.

Mag ik alle Google Chrome-gebruikende lezers er even op wijzen dat Firefox tegenwoordig gewoon de betere, snellere, lichtere browser is (dat was heel lang niet zo, dat weet ik ook) en ook nog eens een stuk privacyvriendelijker? Ik zou zeggen, probeer het (weer) eens!

De noodzaak van militant optimisme (zonder aandacht voor de noodzaak van pessimisme)

Het Amerikaanse Wired is ooit opgericht door hardcore techno-optimisten en dat is vaak nog te merken in de grondtoon van het blad. Eén van de originele oprichters, Louis Rossetto, publiceerde vorige week een artikel waarin hij bepleit dat er meer optimisme nodig is in de tech-sector, nog steeds op basis van de slogan uit die tijd: change is good. Hij gebruikt een set aan voorbeelden waar ik me ook heel goed een negatieve insteek bij kan voorstellen (bijvoorbeeld de neo-biologische revolutie, de energie revolutie en de blockchain), maar hij heeft natuurlijk wel gelijk als hij zegt dat we optimisme verplicht zijn aan onze kinderen, inclusief een mooi citaat van Noam Chomsky: “Unless you believe that the future can be better, you are unlikely to step up and take responsibility for making it so.” Daar ben ik het mee eens, maar ik zou dan wel willen toevoegen dat we ook pessimisme verplicht zijn aan onze kinderen. En dat goed leven dus gaat over hoe je met die ambivalentie om weet te gaan.

The Markup: een nieuwe journalistiek medium over de (problematische) invloed van technologie op de maatschappij

Sterverslaggevers Julia Angwin en Jeff Larson van ProPublica zijn samen met Sue Gartner (eerder directeur van de Wikimedia Foundation), een nieuwe publicatie begonnen. In hun woorden:

We are a new publication illuminating the societal harms of emerging technologies. Technology is reshaping the news we get and what we believe; how our elections play out; our jobs and how we get them; how we access goods and services and what we pay for them; and who goes to prison versus who remains free. But there is not much independent analysis of the effects of these changes. That’s the problem The Markup aims to fix.

Ik verwacht volgend jaar hier dus hun artikelen te kunnen gaan delen…

Een aantal van de verhalen van Angwin en Larson heb ik eerder hier gedeeld (bijvoorbeeld over de leeftijdsdiscrimantie in de targeting van Facebook of de vooroordelen in software bij Amerikaanse rechtbanken). Hieronder nog twee verhalen voor de liefhebber:

De Amazon Echo als anatomische kaart van menselijke arbeid, data en grondstoffen uit de aarde

Vladan Joler maakt supervette visualisaties van onze technologische infrastructuur (eerder deelde ik zijn Facebook als algoritmefabriek). Deze keer heeft hij samen met Kate Crawford een Amazon Echo speaker conceptueel uit elkaar getrokken. Een hele mooie systematische blik op kunstmatige intelligentie:

AI en de olifant in de kamer

Ik vind het heerlijk om te lezen hoe makkelijk kunstmatige intelligenties van de wijs te brengen zijn. Een groep onderzoekers kwam er bijvoorbeeld achter dat ze door een olifant in de kamer te plaatsen ervoor konden zorgen dat sommige objecten in de kamer niet meer herkend werden of anders gelabeld werden:

En deze meneer heeft thuis een slot op zijn deur die mensen automatisch binnen laat op basis van gezichtsherkenning. Op een dag werkte het niet meer. Toen hij in de app keek ontdekte hij waarom: