Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

De internetredder in nood?

Tim Berners-Lee is de natuurkundige die ons het wereldwijde web (www) heeft gegeven. Hij maakt zich zorgen over de manier waarop wij data overdragen aan internetgianten in ruil voor diensten. De problemen die dat oplevert komen hier elke week langs: “The web has evolved into an engine of inequity and division; swayed by powerful forces who use it for their own agendas.” Met veel bombarie kondigde Berners-Lee deze week aan dat hij vrij heeft genomen van zijn gewone werk om met zijn nieuwe startup te werken aan de oplossing voor dit probleem: Solid. Hij is niet heel scheutig met de details, maar het lijkt een technologie waarmee data bij jezelf kan blijven en jij kunt kiezen wie erbij kan (“Solid PODS are like secure USB sticks for the Web”).

Het verbaast mij altijd een beetje dat we iemand die vrij toevallig een stuk technologie heeft uitgevonden, en die op dat moment geen idee had over hoe die technologie zich verder zou ontwikkelen, zo graag als de internetredder in nood zien. Waarom zou de oplossing bij hem liggen, en binnen een commercieel bedrijf? Ik ben dan ook een underwhelmed over dit idee. Volgens mij wordt het echte probleem niet geadresseerd: de manier waarop technologiebedrijven langzaam alle kennis over de wereld privatiseren.

Cyberseks als avontuur in plaats van als gevaar

De politie adviseert tegenwoordig aan jongeren om te stoppen met sexting. Dat is hun oplossing voor het ongewenst verspreiden van ongewenst seksueel expliciet beeldmateriaal. In haar column op Brainwash vraagt Linda Duits zich af wat we ervan zouden vinden als de politie aan vrouwen zou adviseren om helemaal geen korte rokjes meer te dragen. Ze linkt naar de experts die wel wat begrijpen van jongeren, seks en sociale media en die de politie een veeg uit de pan geven. Hoe komt het eigenlijk dat we in de voorlichting seks niet als gevaar maar als avontuur en leerproces kunnen zien, maar dat idee compleet verliezen in zodra het over het internet gaat? Waarschijnlijk omdat we meer óver jongeren dan mét jongeren praten. En daarmee maken we jongeren bang voor seks in plaats van dat we hun seksuele identiteit versterken.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Infiltratie met een chip zo groot als een rijstkorrel?

Bloomberg kwam met groot nieuws afgelopen week. Het Chinese Volksbevrijdingsleger zou via een aanval op de supply chain een hele kleine chip hebben geïmplementeerd op de moederborden van SuperMicro servers. Met die chip zou het Chinese leger de servers vanaf een afstand kunnen controleren. En dat is een probleem omdat de servers werden gebruikt voor het draaien van de diensten van onder meer Apple en Amazon. Volgens die twee bedrijven klopt er helemaal niets van het Bloomberg verhaal. We weten niet wat er echt gebeurd is, maar we weten inmiddels wel zeker dat dit soort kleine chips bestaan. De hardwarebeveiligingsspecialist Joe Fitz schrijft er het volgende over:

I’m confident there’s some truth to the story. I am also confident that details get lost in translation. Even savvy software security experts fumble nuances in hardware details, so I can only guess what a real-world game of telephone looks like at the other end.

Het probleem met bijna alle verhalen over computerbeveiliging is dat ze altijd zo eenzijdig zijn. Hierboven is China de dader en Amerika het slachtoffer. Terwijl de geschiedenis leert dat als één partij iets aan het doen is, de ander het meestal ook doet. Als ik China was zou ik dus nog eens goed kijken naar de Cisco routers in mijn netwerk. Aan die wederkerigheid moest ik ook denken bij het nieuws over de vier Russische spionnen die hier in Nederland lekker aan WiFi-sniffen waren en probeerden binnen te komen in het netwerk van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens. De minister zei daarover “Deze cyberoperatie tegen de OPCW is onacceptabel. Door deze Russische actie te onthullen, sturen we een duidelijke boodschap: Rusland moet hiermee stoppen.” Oke, prima. Maar gaan wij dan ook stoppen met het inbreken bij de Russische geheime dienst?

Nissenbaum over het failliet van toestemming

Helen Nissenbaum is één van de scherpste denkers over privacy die ik ken. Haar framework waarin ze privacy ziet als contextuele integriteit is bijzonder waardevol om te begrijpen waarom we het bijvoorbeeld in één context geen probleem vinden om onze medische gegevens te delen terwijl we het op een andere plek wel heel problematisch vinden (lees dit wetenschappelijke artikel als je hier meer over wilt weten). In de Harvard Business Review wordt Nissenbaum geïnterviewd over het falen van toestemming als privacywaarborg. Toestemming werkt op dit moment niet. We geven namelijk geen échte toestemming als we op I agree klikken, met name omdat we geen idee hebben wat die partij uiteindelijk met onze data gaat doen (en die partij het zelf vaak ook niet eens honderd procent weet). Lees het interview, vooral omdat Nissenbaum heel eloquent kan beschrijven waarom privacy voor haar een morele waarde is.

De wassen neus van Zuckerberg

Hier heb ik afgelopen week harder om gelachen dan ik eigenlijk wil toegeven: het wassen beeld van Zuckerberg is menselijker dan de real life Zuckerberg.