Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Het probleem van Facebook is Facebook

De New York Times heeft een blik onderzoeksjournalisten opengetrokken en een analyse gemaakt van hoe Facebook de afgelopen periode heeft gereageerd op alle negatieve aandacht voor het bedrijf. Het beeld dat ze schetsen is ontluisterend. Na een mislukte poging om alle problemen vooral te negeren of te verbergen (Sheryl Sandberg was zelfs boos op het zelfstandige onderzoek naar Russische inmenging van het Facebook's hoofd beveiliging omdat hij daarmee Facebook in een juridisch problematische positie bracht) is Facebook in de aanval gegaan. Invloedrijke Washington insiders werden in dienst genomen om kritische politici in toom te houden en er werden PR-bureaus ingehuurd om leugens te verspreiden over de concurrenten van Facebook.

Het artikel in de Times is heel lang, dus je kunt ook de reactie en analyse van Siva Vaidhyanathan lezen. Voor hem is het inmiddels duidelijk dat Facebook nu gewoon een ‘sleazy company’ is: “All the while boasting of transparency and concern for the health of our communities, Facebook clandestinely played with the very villains who regularly warp and pollute our culture and politics.” Hij ziet ook geen oplossing voor Facebook: precies die zaken waardoor het een succesvol platform is (de schaal, het algoritmisch versterken van content, hun gerichte advertentiesysteem) zijn ook de zaken die Facebook problematisch maakt. Facebook repareren kan alleen maar door het stuk te maken…

Waarom is Sheila nog niet de baas van alles?

Het is mijn ambitie om bij de links die ik deel op zijn minst een korte samenvatting en liefst een kleine analyse te schrijven. Bij de column van Sheila Sitalsing kom ik meestal niet verder dan: “Wat zij zegt”. In de afgelopen week was het twee keer raak. De eerste is haar reactie op het ziedend makende nieuws dat de toezichthouder op de geheime diensten tot de conclusie is gekomen dat die diensten een onvoldoende scoren op het inrichten van de werkprocessen die ervoor moeten zorgen dat alle beloofde waarborgen van onze rechten er ook daadwerkelijk zijn:

De tweede gaat over de geopolitieke strijd rondom de succesvolle Chinese technologiefabriekant Huawei:

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

“Will do!”

Schrijver Rachel Syme probeerde de nieuwe automatische antwoordfunctie van Gmail. Eerst was ze beledigd omdat ze vond dat ze de wereld meer te bieden had dan “Got it!” en “Love it!” en ze was bang dat mensen het door zouden hebben dat ze de functie aan het gebruiken was. Haar normale korte antwoorden leken opeens óók alsof ze door een computer gemaakt waren. Ze koos op een gegeven moment zelfs voor een barokke aanpak van hoofdletters en uitroeptekens: “sounding like a deranged human was preferable to sounding like a computer server”. Maar toen ze zich overgaf aan het algoritme bleek ze met de hulp van Google heel snel bij inbox zero te kunnen komen. Nu maakt ze zich niet meer zorgen dat ze klinkt als een machine, maar dat de technologie haar maakt tot een (email-afhandel-)machine.

Attention-gaming en de platforms

In Wired maakt Zeynep Tufekci een glasheldere analyse van de problematiek rondom de giftige aandachtstrekkerij van Alex Jones en de manier waarop hij ge-deplatformed is. Ze schrijft:

“Yet while I’m happy that Jones has lost his megaphone, I’m troubled both by the system that let him have it and the way it was taken away. […] The tech platforms have arbitrary power to decide what to amplify, and thus what to bury, and they have the power to banish as they wish. There is nothing aside from backlash to stop them from deplatforming, say, tech critics or politicians who call for shutting tax loopholes for massive corporations. Without due process or accountability, a frustrated public is left with appealing to a few powerful referees—and crossing our fingers.”

Het probleem is dus duidelijk. Maar ook Tufekci heeft moeite met het vinden van de oplossing. En dat herken ik. Daarom was ik prettig verrast door de verdieping die José van Dijck en Thomas Poell in hun boek The Platform Society proberen te bereiken. Luister deze podcast voor een kort vraaggesprek over de belangrijkste punten uit hun boek (dat hoog op mijn leeslijst staat).

De dataslurpmachine van John de Mol

Investico, Follow the Money en de Groene Amsterdammer hebben de datapraktijken van Talpa onderzocht. Ze laten zien dat het bedrijf de ambitie heeft om een grote gegevevensmachine van alle Nederlandse burgers te zijn met een ‘slimme datalaag’ die over alle diensten heen hangt zodat ze via de ‘full funnel’ de consument 24/7 kunnen volgen. Talpa beweert zich daarbij aan de wet te houden, maar zelfs de meest oppervlakkige analyse van hun privacyvoorwaarden laat zien dat dit niet het geval is.

De privéfoto van Bo (in badpak)

Bo belt met het internet om haar privéfoto terug te krijgen. Maar zo werkt het internet niet, zegt het internet. Daar laat Bo het niet bij zitten. Bekijk deze fantastische korte film op Vimeo: