Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

China en het vrije internet

Emily Dreyfuss staat stil bij het feit dat 2018 het derde jaar op rij is waarin het internet wereldwijd minder vrij is geworden (lees ook het originele rapport). Ze ziet drie factoren die daar aan bijdragen: de toename van censuur als reactie op mis- en desinformatie, de aanhoudende verzamelwoede van persoonlijke gegevens, en tot slot het feit dat steeds meer landen het Chinese model van digital authoritarianism aan het overnemen zijn. Volgens Dreyfuss is China dat techno-dystopische model zelfs actief aan het exporteren naar andere landen. In die context is de analyse van Matt Sheehan ook interessant. Een paar jaar geleden had de Chinese overheid Google nog nodig. Inmiddels zijn de rollen omgekeerd.

Leugendetectoren bij de grens: iBorderCtrl

Holy moly wat een afgrijselijk nare plannen heeft de EU met haar grensbeleid. In de toekomst moeten mensen die naar Europa willen reizen zich van tevoren aanmelden. Nadat je jouw sociale media accounts hebt gedeeld moet je met de webcam aan communiceren met een virtuale avatar die je onderwerpt aan een geautomatiseerd leugendetector systeem. Ergens in een serverpark ver weg kijkt een machine naar jouw micro-uitdrukkingen om te checken of je wel te vertrouwen bent. Dit terwijl we al jaren weten dat leugendetectoren niet werken.

De plannen deden mij nog het meeste denken aan het meesterlijke boek Super Sad True Love Story van Gary Shteyngart. In de openingsscène wordt de hoofdpersoon Lenny via zijn äppärät bij de ambassade ondervraagd door een virtuele otter. Op de vraag aan Lenny of hij bij zijn verblijf in het buitenland interessante buitenlanders heeft leren kennen antwoordt hij “Yes”, de otter vraagt hem dan “What kind of people?”, Lenny: “Some Italians”, de avatar: “You said ‘Somalians’.” Je begrijpt dat het vanaf daar niet meer goed komt met Lenny. De otter is fictie. Lees, huiver, en kom in actie tegen de echte plannen.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Amazon Prime and Punishment

Ik heb al eens eerder gelinkt naar de SEO/spam/scam-jungle waarin verkopers op het platform van Amazon zich bevinden. Maar dit artikel in The Verge brak mijn klomp. Hoe schakel je tegenwoordig je concurrent uit? Door te doen alsof je die concurrent bent om vervolgens de regels van Amazon te overtreden. Jouw concurrent wordt dan geblokkeerd en jij kan de top spot in de ranglijst overnemen. Dit gebeurt inmiddels zo vaak dat er een markt is ontstaan voor adviesbureaus die je kunnen helpen om in beroep te gaan tegen de beslissingen van Amazon. Ik vind het een interessant verhaal omdat je ook bij Amazon tussen de wal en het schip zit: het is tegenwoordig bijna onmogelijk om e-commerce the doen zonder gebruik te maken van de diensten van Amazon, en tegelijkertijd word je daarmee volledig afhankelijk van de beslissingen van Amazon. Ze kunnen met een semi-geautomatiseerde druk op de knop het succes van jouw bedrijf in één keer van de tafel vegen.

Niets te verbergen?

We deden op Twitter weer eens een oproepje om te delen welke argumenten je gebruikt als mensen zeggen dat ze toch niets te verbergen hebben als het over privacy gaat. Mijn favoriet was de persoon die tegenwoordig alleen nog maar met de ogen rol. Het lijstje van Boris Veldhuijzen van Zanten vond ik ook leuk. Hij gebruikt een aantal mooie metaforen. Hij ziet privacy bijvoorbeeld als een soort verzekering die er is om je beschermen als de zaken mis gaan. Hij wijst ook terecht op hoe egoïstisch het “ik heb niets te verbergen” argument is: “Saying you don’t care about privacy because you have nothing to hide is as selfish as saying you don’t care about people being hungry, because you’re not.” Precies.

Mijn nieuwe perspectief op Facebook

Het afgelopen jaar merkte ik bij mezelf dat ik bij Facebook nog vaak dacht dat de problemen veroorzaakt werden door Facebooks gebrek aan perspectief (noem me naïef als je wilt). Daar ben ik nu klaar mee. Het is zoals Ben Werdmüller zegt:

I'm done assuming good faith; I'm done assuming incompetence; I'm done assuming ignorance. I hope you are too.

De kunst van het programmeren en van puzzellettertypes

Het profiel van perfectionist Donald Knuth die nu al bijna vijftig jaar aan zijn serie The Art of Programming werkt is zeker de moeite van het lezen waard. Maar ik vond de link naar de puzzellettertypes van Erik Demaine en zijn vrienden het meest fascinerend. Hier een paar van mijn favorieten… Experimenteer zelf!

En als je mij een beetje kent, dan weet je dat dit uiteraard mijn absolute favoriet is (maar wat staat er?):