Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

De grote platforms kúnnen het anders doen

Volgens Google en Facebook is er geen alternatief voor hun op advertenties gebaseerde businessmodel. Ze zijn ervan overtuigd dat mensen nooit gaan betalen om hun diensten af te nemen en dat het verzamelen van al die data is nodig om hun diensten zo goed mogelijk te kunnen maken. Zeynep Tufekci laat zien dat het wel degelijk anders kan. We betalen immers voor andere internetdiensten zoals Netflix of Spotify. En voordat WhatsApp overgenomen werd door Facebook zaten de kosten van één euro per jaar het succes van de chat app niet in de weg. Het verzamelen van al die data is ook niet nodig: door het gebruik van innovatieve technieken is het bijvoorbeeld mogelijk om collectieve inzichten uit data te halen zonder dat het individu daarbij in beeld kan komen. Maar waar moet de impetus voor die verandering vandaan komen? Volgens Tufekci is daar regelgeving voor nodig en kunnen we gebruik maken van de druk die werknemers van Google en Facebook op hun werkgever kunnen uitoefenen.

China's sociale kredietsysteem en Confucius

We weten dat China probeert om via een sociaal kredietsysteem het gedrag van haar inwoners te sturen. Dat gedrag moet het moreel juiste gedrag zijn. De vraag is natuurlijk of je wel moreel kunt handelen als je daartoe gedwongen wordt door een systeem. Dascha Düring maakt een interessant punt over de manier waarop de Chinese plannen voor een sociaal kredietsysteem lijken op een voortzetting is van traditioneel Confucianistische praktijken met moderne middelen, maar dat uiteindelijk helemaal niet zijn. Je kunt deugd volgens Confucius namelijk niet afdwingen met een wettelijk systeem van straffen en beloningen. Düring schrijft:

Daarin ligt uiteindelijk de paradox van het voorgestelde Sociaal Krediet Systeem: als het succesvol is in haar doelstelling, en dus burgers effectief dwingt om in de pas te lopen, ondermijnt het daarmee per definitie haar eigen project. Morele verantwoordelijkheid is afhankelijk van de reële mogelijkheid om deze verantwoordelijkheid niet te nemen. En die laatste mogelijkheid staat met de invoering van het Sociaal Krediet Systeem op de tocht.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Toekomstige baan: doen alsof je een robot bent

Wired heeft een aantal sciencefictionschrijvers gevraagd om verhalen te schrijven over de toekomst van werk. Laurie Penny schreef mijn favoriete verhaal. Het gaat over een jongeman die een baantje krijgt als fake robot girlfriend.

Helpt een ‘cyber’-verzekering?

Mijn perspectief op de verzekeringen tegen ‘cyber’-aanvallen is een cynische. Ik ben ervan overtuigd dat het vooral een manier is voor verzekeringsmaatschappijen om misbruik te maken van de angst en het onbegrip dat veel mensen hebben over technologie. De Planet Money podcast ziet dat anders. Ze komen met een voorbeeld van een positief effect van een verzekering: mensen zijn namelijk bereid om beveiligingsmaatregelen te nemen om zo een lagere premie te krijgen.

Google's speech-to-text gebruiken om reCAPTCHA's op te lossen

Ik heb een hekel aan reCAPTCHA's. Niet alleen omdat ik het bizar vind om op plaatjes te klikken om aan een computer te bewijzen dat ik mens ben, maar vooral omdat ik het vervelend vind om gedwongen te worden gratis en voor niets de beeldherkenningsalgoritmes van Google te trainen. Daarom vind ik het heerlijk dat het onderzoekers is gelukt om Google's ben-je-wel-een-mens-test geautomatiseerd op te lossen met Google's audio-naar-spraak-algoritmes.

Onvergetelijk lettertype

RMIT University heeft een lettertype ontwikkeld dat moeilijker te lezen is dan andere lettertypes. En dat is expres. Omdat een gedeelte van het lettertype ‘ontbreekt’ moet je brein harder werken om de tekst te lezen en daardoor kun je beter onthouden wat je gelezen hebt. Even een kleine test:

Het deed me denken aan mijn lievelingsdenker, Marshall McLuhan, die van serieuze boeken alleen de rechterpagina las zodat zijn brein de rest kon aanvullen: