Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Technologische ongehoorzaamheid in Cuba

Onze kick-ass Open Web fellow Danae Tapia liet ons deze fantastische video over Ernesto Oroza zien (gemaakt door Motherboard). Oroza catalogiseert de manieren waarop Cubanen technologie naar hun eigen hand zetten. Hoewel geboren uit noodzaak, spreekt er voor mij vooral hoop en optimisme uit.

Het einde van het open internet

Voormalig EDRi-directeur Joe McNamee laat weer van zich horen! In dit essay behandelt hij de vraag of Artikel 13 het einde is van het open internet. De tl;dr versie is: Ja. Hij laat zien dat het vrijwel zeker is dat de kleine artiesten de grote verliezers zullen zijn.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Data zit niet in de cloud, het zit in de oceaan

1.2 miljoen kilometer glasvezelkabel ligt er al op de oceaanbodem om onze data van continent naar continent te vervoeren. Vroeger waren het meerdere bedrijven die samen investeerden in een kabel, maar tegenwoordig legt onder meer Google ze gewoon zelf. Adam Satariano legt in de New York Times out hoe de kabel door met een schip wordt gelegd. Klik even door, al is het maar om de foto te bekijken van hoe de schepen die de kabels leggen handmatig gevuld worden door personeel dat op de kabel moet liggen om ervoor te zorgen dat deze niet in de knoop raakt.

Meer mededingingsperspectieven

Twee weken geleden schreef ik over de roep om de techgiganten op te breken. Sindsdien is er een Amerikaanse presidentskandidaat, Elizabeth Warren, die dit een belangrijk onderdeel heeft gemaakt van haar campagne. Ben Thompson laat zien dat Warren's plannen interessant zijn, maar dat ze een belangrijk punt missen: de techgiganten zijn geen monopolies omdat ze het aanbod beheersen, ze hebben alle vraag (de gebruikers/de eyeballs/hoe je het ook wilt noemen) en kunnen daarom het aanbod structureren. En ze hebben al die vraag omdat ze het meest aantrekkelijke product leveren (dat doen monopolies meestal niet). Misschien is het dus beter om diensten als Facebook en Google ‘monopsoniën’ te noemen. Antonio García Martínez legt in Wired uit hoe een monopsonie werkt.

Ander mededingingsnieuws kwam van Spotify deze week. Het bedrijf heeft een klacht bij de Europese Commissie ingediend tegen Apple. Apple staat het namelijk niet toe dat je klanten laat betalen via je eigen app. Dat mag alleen via Apple en die pakt daar dan 30% van. Apple's eigen muziekdienst heeft daar natuurlijk geen last van. Dit is precies het probleem wat ook bij Amazon (of Bol.com) speelt: zowel het platform leveren voor de verkoop van producten, als zelf producten op dat platform verkopen, is een recipe for disaster.

Als verstokt Linux-gebruiker moet ik het sowieso niet zo hebben van gecentraliseerde en beperkende app-stores, maar voor één ding is het wel handig dat alle apps eerst goedgekeurd moeten worden door Apple en Google: je kunt er fatsoenlijk gedrag mee afdwingen. Dat is wat de Autoriteit Consument & Markt en 26 andere toezichthouders nu verwachten. Ze eisen dat Google en Apple hun appstores zo aanpassen dat apps makkelijker transparant kunnen zijn over welke data ze verzamelen en wat er met die data gebeurt.

Foursquare en de creepy line

Ken je Foursquare nog, de app waarmee je in 2009 epische strijd voerde met andere ‘spelers’ om burgemeester van de koffietent op de hoek te worden? Inmiddels blijkt de app een handelaar in locatiegegevens te zijn geworden. Foursquare weet waar (Amerikaanse) telefoons zijn en weet dat bijna net zo goed als Facebook en Google. Paris Martineau interviewde voor Wired één van de oprichters, Dennis Crowley. Die liet haar meteen een niet publiek gelanceerd spelletje zien waarvan ik écht van mijn stoel viel: een soort Candy Crush, maar dan met echte mensen die in de fysieke wereld gevolgd worden. Daarna demonstreerde hij een tijdelijke feature waarmee je live kon zien waar alle telefoons in Austin waren. Crowley: “We're not sure if it's the responsible thing or not to have a view like this in the phone yet.” Deze man heeft duidelijk hele aparte ideeën over verantwoordelijkheid.

TikTok

Johh Herrman probeert in de New York Times uit te leggen wat er anders in aan TikTok. Ik weet niet zeker of hem dat gelukt is, maar hij heeft mij in ieder geval wel verleid om de app te proberen. Enfin, anderhalf uur later, batterij van mijn telefoon leeg…

Dit is de titel van deze titel

Als je computerprogrammeurs de baas van de wereld zou maken, dan zou die vol komen te hangen met dit type humor:

Tot slot toch nog even Facebook

Hoog op mijn leeslijst voor dit weekend staat het artikel van Simon van Zuylen-Wood die voor Vanity Fair een tijd mee mocht draaien met het Facebookteam dat de contentmoderatieregels maakt. Het was Facebook die mij er via hun newsroom op wees. Het citaat dat zij besloten eruit te lichten was (diep inademen):

“If Facebook has created a parallel online society for a quarter of the world to live in, the question facing Monika Bickert and her team is: What kind of society is it going to be?”

P.S. Gelukkig kan ik hier zonder enige reserve mannen scum noemen.