Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Angstgebaseerde marketing

Wat doe je als leverancier bent van ‘cyber-security oplossingen’ en je omzet wilt verhogen? Dan vertel je verhalen over hoe kwetsbaar we met zijn allen zijn. Al jaren verbaas ik me over hoe kritiekloos veel media de framing van directeuren van beveiligingsbedrijven overneemt. Eerder schreef ik dat je ook niet aan de directeur van Durex gaat vragen wat haar mening is over de populatiegroei op het Afrikaanse continent. Amazon brengt het concept nog een leveltje verder: ze zijn voor de verkoop van hun spionerende deurbel op zoek naar een journalist die niets anders gaat doen dan misdaadnieuws verslaan. De wereld moet duidelijk nog banger gemaakt worden. Rani Molla trekt bij Vox het verhaal iets breder: ze laat zien hoe buurt-apps het gevoel van onveiligheid vergroten, waardoor er een steeds groter gat onstaat tussen de perceptie van criminaliteit en de daadwerkelijke criminaliteit.

Held Maciej Ceglowski

Maciej Cegłowski is één van mijn favoriete denkers over (web)technologie. Hij is een meesterlijke metaforenbouwer die diep heeft nagedacht over hoe ons huidige web werkt en hoe we dat zouden kunnen verbeteren. Hij mocht voor een commissie in de Amerikaanse Senaat komen getuigen en heeft daar een episch verhaal verteld. Hij durft bijvoorbeeld hardop te zeggen dat de AVG een aantal perverse bij-effecten heeft:

The plain language of the GDPR is so plainly at odds with the business model of surveillance advertising that contorting the real-time ad brokerages into something resembling compliance has required acrobatics that have left essentially everybody unhappy.

Ik zou bijna elke alinea willen citeren, maar je zult denk ik echt zelf aan de slag moeten met de PDF van 15 pagina's. Oké nog eentje dan:

For sixty years, we have called the threat of totalitarian surveillance ‘Orwellian’, but the word no longer fits the threat. The better word now may be ‘Californian’.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Google begrijpt zijn ‘strategy credit’

Nu zelfs Facebook heeft besloten om de retoriek van privacy te gebruiken in hun messaging en Apple al een paar jaar privacy inzet als unique selling point vond ook Google het belangrijk om expliciet aandacht te schenken aan privacy in hun meest recente productaankondigingen. Voor mij kan dat niet anders zijn dan een reactie op het feit dat mensen langzaamaan steeds bewuster met technologie aan het omgaan zijn. Binnenkort komt er dus een privémodus voor Google Maps en voor YouTube, en kun je aangeven dat je wilt dat Google continue je geschiedenis die ouder dan drie maanden is wist. Ben Thompson noemt dit een ‘strategy credit’: iets waarbij je als bedrijf toegeeflijk naar je klanten kunt zijn omdat het je bottom line uiteindelijk niet raakt. De ironie is natuurlijk dat als jij Google je geschiedenis niet meer laat bewaren, je daar uiteindelijk zelf het meeste last van hebt: jij krijgt geen gepersonaliseerde dienst meer. Terwijl Google nog steeds net zoveel leert over de wereld als daarvoor (ze zijn niet geïnteresseerd in dat jij een video hebt gekeken, ze willen weten dat de video bekeken is en wat ervoor en erna gekeken is). Als je de macht van Google wilt breken kan dat alleen maar door te stoppen met het gebruik van hun diensten.

Zelfs Zuckerberg's vrienden zien het niet meer zitten

Chris Hughes, één van de co-founders van Facebook en iemand die zichzelf een vriend noemt van Mark Zuckerberg, heeft een veelbesproken opinie geschreven in de New York Times. Hij schrijft dat Mark Zuckerberg teveel macht heeft over Facebook, dat Facebook teveel macht heeft over de wereld, en dat Facebook dus opgebroken moet worden:

Mark’s influence is staggering, far beyond that of anyone else in the private sector or in government. He controls three core communications platforms — Facebook, Instagram and WhatsApp — that billions of people use every day. Facebook’s board works more like an advisory committee than an overseer, because Mark controls around 60 percent of voting shares. Mark alone can decide how to configure Facebook’s algorithms to determine what people see in their News Feeds, what privacy settings they can use and even which messages get delivered. […] I’m worried that Mark has surrounded himself with a team that reinforces his beliefs instead of challenging them.

Dit verhaal hebben we natuurlijk vaker gehoord, maar nog nooit van iemand die zo dicht in Zuckerberg's inner circle zit (Sheila Sitalsing schrijft dat veel beter op dan ik dat kan).

Ian Bogost heeft een scherpe kritiek op de opinie. Chris Hughes beschrijft niet hoe dat opbreken van Facebook zou werken (nadat je WhatsApp en Instagram er al uit hebt getrokken), hij suggereert niet dat er wat moet worden gedaan aan de manier waarop Zuckerberg eigenaar kan blijven van Facebook en hij legt niet uit hoe we ervoor kunnen zorgen dat de volgende generatie van founding nerds Zuckerberg niet als voorbeeld zien maar harder gaan nadenken over de effecten van wat ze maken op de wereld. Volgens Bogost is Hughes sowieso een slechte raadgever:

People who got lucky by accident, did little in the moment to rein in their bad power, and now feel bad about the outcomes are untrustworthy voices after the fact.

De Correspondent had trouwens een mooie visuele productie waarin de schandalen rondom Facebook naast de ups- en downs van de aandelenprijs van het bedrijf is gezet. ‘De markt’ reageert wel op schandalen (na Cambridge Analytica was er een klif), maar als je uitzoomt, dan zie je Facebook door de jaren heen gewoon heel hard in waarde blijft groeien.

Tot slot was Joost Schellevis uitgenodigd om namens de NOS Potemkin-dorp van Facebook te bezoeken. (Let even op hoe elke medewerker naar exact hetzelfde scherm lijkt te staren).

Eén identiteit of meerdere?

James Brusseau laat in dit filosofische artikel zien dat ‘big data technology’ een oude en fundamentele filosofische vraagt weer relevant heeft gemaakt:

Ought we possess one, unified identity that coherently integrates the various aspects of our lives, or, incarnate deeply distinct selves suited to different occasions and contexts? At bottom, are we one, or many?

Platformen zoals Facebook dwingen je om één unitaire identiteit te hebben, maar Brusseau heeft ethische argumenten om meerdere identiteiten gecompartimenteerd te houden en jezelf dus op meerdere manieren definiëren. Ik vond het idee om de werkwoorden belangrijker te maken dan zelfstandig naamwoorden interessant: je bent dan niet een bepaald iets, maar je bent wat je doet. Volgens Brusseau is het belangrijk dat we hier meer comfortabel mee worden, anders leven we binnenkort in een wereld waarin je nooit meer overnieuw kunt beginnen.

De technologie die iedereen verb(l)indt

Ik word heel gelukkig van de creativiteit in deze trailer van een acrobatisch kindervoorstelling over technologie. Woon je in het Noorden? Wellicht komt hij dan langs bij een gymzaal bij jou in de buurt.