Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

De Amerikaanse politie is de salesforce voor Amazon's spionerende deurbellen

Dit is een abject verhaal: Amazon maakt deurbelcamera's die aan het internet hangen. Ze hebben een deal gemaakt met een aantal Amerikaanse politiecorpsen. In ruil voor het promoten van de camera's krijgen deze corpsen zelf gratis camera's en kunnen ze via een dashboard makkelijker toegang krijgen tot de beelden van de bij burgers geïnstalleerde camera's in de buurt. Amazon gebruikt deze politiecorpsen dus als een soort advertentiebedrijf en bepaalt daarbij ook nog eens de precieze teksten die door de politie moeten worden gebruikt. Lees de artikelen op Motherboard en Gizmodo voor meer absurde details.

Geen GitHub meer voor Iraanse developers

Git is software waarmee je gemakkelijk – en volledig gedistribueerd – verschillende versies van software (code) bij kunt houden. Het heeft me daarom altijd verbaasd en geïrriteerd dat er ook hier weer een centrale laag overheen is ontstaan: GitHub, inmiddels ook alweer eigendom van Microsoft. Telkens als ik aan mensen probeerde uit te leggen dat ze hun eigen code repositories moesten draaien (zoals we dat bij Bits of Freedom met GitLab doen) was er wel een wijsneus die mij uitlegde dat Git volledig gedistribueerd is, dat er geen master kopie is, en dat GitHub dus geen probleem is.

Vanaf nu kan ik die mensen wijzen op wat er is gebeurd met GitHub-gebruikers in onder meer Iran, Cuba en de Krim. GitHub heeft vorige week van de ene op de andere dag besloten om de Amerikaanse exportsancties op te volgen. Mensen uit deze landen konden opeens niet meer bij hun code (ironisch genoeg vooral niet als ze betaalden voor de GitHubdienstverlening). Het onderstaande artikel op Al Jazeera laat goed zien wat voor consequenties dit heeft voor ontwikkelaars en Hamed beschrijft op Medium hoe het is om niet meer bij je werk te kunnen omdat een bedrijf bang is dat je hun diensten gebruikt om (atoom)wapens te maken.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Zo werkt online mishandeling

Anil Dash heeft een jarenlange ervaring met online communities. Hij is ervan overtuigd dat er een vast patroon is voor de manier waarop gemarginaliseerde groepen online aangevallen worden: Er ontstaat een online gemeenschap, die zich vaak pas realiseert dat ze een gemeenschap zijn als er iets gebeurt dat ze niet bevalt. De gemeenschap begint zichzelf te organiseren en er ontstaat een identiteit voor de gemeenschap, en er ontstaan leiders (die overigens vaak ontkennen dat ze leiders zijn). Nu is er infrastructuur waardoor de gemeenschap iets kan doen aan wat ze niet bevalt. Er wordt een doel (“target”) aangewezen, vaak op niet al te precieze wijze (“Look for a relatively minor person’s words taken out of context and used as proof of the villainy of an entire community.”). De leiders maken dat target vervolgens zo zichtbaar mogelijk: het citeren van tweets, het delen van screenshots, etc. En daarna is het alle ballen op het target (de ‘pile-on’) met een escalatie, vaak chaos, en uiteindelijk het uitdoven van de strijd.

Als we de cyclus beter kunnen herkennen, dan kunnen we er hopelijk ook eerder wat aan doen.

Het Chinese sociale kredietsysteem gaat over compliance

Al tijden heb ik het idee dat we hier niet zo heel veel begrijpen van hoe het Chinese sociale kredietsysteem werkt. Een gedeelde journalistieke productie tussen Wired (een artikel op hun site) en PRI's The World (een podcast) laat zien dat er in de Verenigde Staten in ieder geval vaak niet volledig of ongenuanceerd geschreven is over het project. We moeten het systeem vooral wel zien als een manier van de Chinese overheid om hun handhaving onder controle te krijgen (het is schijnbaar vrij makkelijk om in China veroordeeld te worden door een rechter, te verhuizen, en daarna ergens anders precies hetzelfde te doen). Het mag dan allemaal wat genuanceerder liggen, maar wat mij betreft wordt hier toch nog steeds een vrij heftige dystopie beschreven.

Het achteloze gemak waarmee Facebook pagina's offline haalt

Helemaal onderaan een stuk van Bregje Hofstede over de Syrische filmmaker Dareen Hasan Halimah las ik deze passage:

Op de dag dat dit artikel klaar is en Dareen het zou lezen om mijn laatste vragen te beantwoorden, wordt haar pagina door Facebook offline gehaald. ‘Vijf jaar werk onzichtbaar gemaakt,’ zegt Dareen. Ze vertelt me dat het sociale netwerk haar posts of video’s regelmatig blokkeert, omdat ze door een gebruiker zijn gerapporteerd als ongepast. Het gaat met name om posts die het atheïsme of de rechten van LGBTQ verdedigen.

De terloopsheid waarmee dit gezegd wordt maakt het voor mij duidelijk dat dit iets is waar veel activisten inmiddels gewoon mee hebben leren leven. Maar het ís niet normaal om iemands werk op deze manier ontoegankelijk te maken, en we moeten dat vooral ook nooit normaal gaan vinden.

Lasers tegen gezichtsherkenning

Al een paar weken ben ik de gefascineerd (en ook wel geïnspireerd) door de moedige manier waarop er in Hong Kong geprotesteerd wordt naar aanleiding van een ongewenste uitleveringswet. Nieuwe technologie van de machthebbers leidt tot nieuwe manieren waarop de demonstranten proberen die technologie te perverteren. In de video hieronder worden lasers ingezet om de gezichtsherkenningstechnologie onmogelijk te maken: