Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

8chan, modereren en mensenrechten

Na de zoveelste mass shooting met als dader een actieve gebruiker van 8chan had Cloudflare er genoeg van en weigerde het bedrijf content van de site nog langer te hosten (de aankomende beursgang van Cloudflare had allicht ook met die beslissing te maken). De baas van Cloudflare legt aan Wired uit waarom hij zo nerveus is over deze beslissing: het bedrijf zit op een laag van de infrastructuur die eigenlijk helemaal niet naar de content zou moeten kijken. En het blokkeren van 8chan lost ook de kern van het ontstaan van haatzaaierij op het internet niet op. Toch vond hij dat hij het moest doen.

Ben Thompson probeert een raamwerk te bedenken waarmee je dit soort beslissingen kunt nemen. Na een mooie geschiedenis van hoe er in de Verenigde Staten door de jaren heen om is gegaan met de verantwoordelijkheid voor content van IT-bedrijven komt hij niet veel verder dan een conceptualisatie van de stack in twee polen. Aan de ene kant de bedrijven die een rechtstreekse interactie hebben met de gebruiker. Zij moeten in feite zelf kunnen bepalen wat ze wel en niet toestaan op hun platform en moeten daar dan ook de verantwoordelijkheid voor dragen. En aan de andere kant de partijen die meer technische toegang leveren en die alleen content mogen verwijderen zodra ze merken dat het illegaal is. Maar hij ziet vooral een groot grijs gebied ertussen.

David Kaye, VN-rapporteur voor de vrijheid van meningsuiting, komt met een iets ander plan. Hij wil een op mensenrechten gebaseerd internet. De gebruiksvoorwaarden van de platforms moeten dan in lijn worden gebracht met mensenrechtenverdragen, en vervolgens regel je fatsoenlijk onafhankelijk toezicht op de uitvoer van die regels (zoals we ook toezicht houden op de media).

Lees trouwens het volgende artikel uit Wired als je wat meer achtergrond wilt over het ontstaan van 8chan, over de wroeging van de oprichter, en over de huidige eigenaar:

Google als getuige in een moordzaak

De moordzaak die Huib Modderkolk in dit verhaal beschrijft is gruwelijk en afgrijselijk. Maar Modderkolk laat met dit verhaal vooral ook zien hoe verschrikkelijk veel digitale sporen we tegenwoordig achterlaten en hoeveel er technisch mogelijk is om die sporen – ook maanden later nog – te achterhalen. Een les die ik uit dit verhaal trek, is dat we verschrikkelijk kritisch moeten zijn op opsporingsdiensten die zeggen dat hun werk door de technologische vooruitgang steeds moeilijker wordt. Dat is bijna altijd retoriek om extra bevoegdheden binnen te slepen. Een zorg die na het lezen van dit artikel bij mij ontstond is over het vermeende gemak waarmee de door Google-data geschetste werkelijkheid voor de waarheid wordt aangenomen (zie bijvoorbeeld de zekerheidspercentages over de locatie). Die Google-werkelijkheid moeten we altijd kritisch blijven bevragen.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Terug naar de internetnatuur

Eén van onze leden van de raad van advies suggereerde dat we misschien delen van het internet (zoals bijvoorbeeld Wikipedia) zouden moeten beschermen als een soort natuurgebied. In dit – verder niet zo heel interessante stuk – maakt Jon Bell een vergelijkbare analogie. Hij vindt dat je nog steeds heel mooi op avontuur kunt gaan op het internet:

I’ve discovered a few avenues for finding people having fun on the internet. Metafilter, Pinboard, and Github are all interesting places to start. You go there and start poking around and you can find all kinds of interesting things. It feels like walking through the woods looking for mushrooms versus just buying a prewrapped container of mushrooms at the supermarket. Harder, but more nourishing and satisfying. Metaphorically speaking, I’ve found some amazing fungi out there. I also think I’ve been getting better at exploring. The internet is still a really great place to explore. But you have to get back into Internet Nature instead of spending all your time in Internet Times Square wondering how everything got so loud and dehumanising.

Sciencefiction wordt langzaam maar zeker realiteit

Op dit moment lees ik Accelerando van Charles Stross. In deze sciencefictionroman worden octrooien algoritmisch en op schaal gegenereerd. Sommige sciencefiction wordt langzaam maar zeker onze realiteit. Er zijn natuurlijk eerdere voorbeelden van mensen die computers gebruiken om zoveel mogelijk waardevolle octrooien te produceren, maar er is nu ook een kunstmatige intelligentie die credits zou moeten krijgen voor het bedenken van een octrooi. Het zal wel minstens zoveel PR zijn als dat het een volgende stap in de wetenschap is, maar frappant vond ik het wel.

Het ‘Tate Modern’ van het internet

Soms kom je een website tegen waarvan je je afvraagt hoe het kan dat nog nooit eerder iemand je op die site gewezen heeft. Een paar weken geleden kwam ik voor het eerst Colossal tegen. En wow, wat heb ik daar veel plezier van gehad sindsdien. Hier een vrij willekeurig voorbeeld van het type kunst dat je hier kunt vinden: