Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Vijf jaar na Gamergate

Vijf jaar na Gamergate publiceert de New York Times nu vier daaraan gerelateerde opiniestukken. Charlie Warzel beschrijft Gamergate als “a leaderless harassment campaign to preserve white male internet culture, disguised as a referendum on journalism ethics and political correctness, which ran amok.” Volgens hem kun je veel van de tactieken die toen voor het eerst op schaal door de misogyne trollen werden ingezet nu terugzien in onze alledaagse internetcultuur:

Gamergate is occasionally framed as a battle for the soul of the internet between a diverse, progressive set and an angry collection of white males who feel displaced. And it is that, too. But its most powerful legacy is as proof of concept of how to wage a post-truth information war.

Lees ook de drie andere stukken om een idee te krijgen hoe het voelt om als vrouw in het vizier van deze terreur terecht te komen en om te beseffen hoe absurd lang het heeft geduurd voordat de grote platformen eindelijk na gingen denken over het gereedschap dat hun gebruikers nodig hebben om met deze problematiek om te gaan.

De online productie van deze stukken is weer eens briljant. Hou je muiscursor stil om een bijna visceral idee te krijgen van hoe het voelt om aangevallen te worden door de zwerm.

Het soevereine Sealand

Al jarenlang lees ik met genoegen over het Britse fort in Internationale wateren dat in de jaren zestig door Paddy Roy Bates werd ingenomen als cadeautje voor zijn vrouw, waarna hij er een soevereine staat uitriep. Ian Urbina heeft in zijn net verschenen boek The Outlaw Ocean onder meer de geschiedenis van dit fort opgetekend. In een voorpublicatie in The Atlantic kun je lezen over hoe de zoon van Bates mensen vanaf het fort beschoot maar niet vervolgd kon worden vanwege jurisdictieproblemen, maar ook over hoe het fort tijdelijk overgenomen werd door criminelen, en hoe dit de locatie moest worden van waaruit Wikileaks en online casino's gerund konden worden. Het mooiste verhaal vond ik dat van de figuur die in Los Angeles rondreed met bootleg diplomatische Sealand nummerborden op zijn Mercedes. Heerlijk verhaal.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Anti-plagiaat als surveillance kapitalisme

Elke week lees ik met veel genoegen de nieuwsbrief van Audrey Watters die kritisch schrijft over onderwijstechnologie. Deze keer had ze een fantastische rant met als aanleiding de anti-plagiaat software die Google in zijn Classrooms product gaat stoppen (Google noemt het “originality reporting”). Ze wijst erop dat dit soort software big business is – de marktleider is vorig jaar voor bijna twee miljard dollar verkocht – en dat deze algoritmes gebaseerd zijn op het werk van studenten:

It is taken without our consent. Scholarship — both the content and the structure — is reduced to data, to a raw material used to produce a product sold back to the very institutions where scholars teach and learn.

Daar heb ik me in het verleden ook boos over gemaakt. Ze gebruikt voor dit proces een label van Zuboff, rendition, en legt daarna haarfijn uit wat er zo problematisch is aan deze software:

In the case of plagiarism detection and automated essay grading software, it’s not a future that values students’ thinking and students’ voices. It’s not one that, even as Google tries to rebrand its new product, encourages “original thinking.” Rather it’s a future where students will be compelled to conform to the rules of the machine — rules we know are deeply biased, based on extraction and profiteering and information imbalances that have put democracy at risk.

Heb je de morele plicht om data te delen?

Ooit was ik in een wetenschapsmuseum in Japan waar ik vrij verbaasd door een tentoonstelling wandelde waarin je de hele tijd privacy-dilemma's kreeg voorgelegd die gingen over of je data voor jezelf wilde houden of dat je het met de maatschappij wilde delen. Een behoefte aan privacy werd daar als egoïstisch neergezet.

De filosoof John Danaher doet een systematische verkenning van dit idee in een blogpost. Stel je neemt aan dat er een maatschappelijk nut is voor kunstmatige intelligentie. En stel dat die kunstmatige intelligentie data in bulk zou moeten verzamelen om nuttig te zijn. Zou er dan een morele verantwoordelijkheid kunnen ontstaan om jouw data te delen? Hij maakt daarbij een slimme analogie met het vaccinatiedebat. Er zijn filosofen die goede argumenten hebben om te beweren dat je een morele plicht hebt om je te vaccineren. Gelden die argumenten ook voor kunstmatige intelligentie? Volgens Danaher nog niet, maar dat komt met name omdat het maatschappelijke nut van kunstmatige intelligentie volgens hem nog onvoldoende bewezen is.

Privacywashing Google-style

Google komt steeds meer onder druk te staan om te laten zien dat ze privacy wel degelijk serieus nemen. Ze proberen dus op allerlei manieren mensen hun privacy terug te geven (in de zin van hun persoonsgegevens te beschermen) zonder dat dit hun op surveillance gebaseerde business model aantast. Deze week kwam ik daar weer een mooi voorbeeld van tegen: de “privacy sandbox”, een manier waarop adverteerders nog wel kunnen personaliseren, maar zonder dat daar persoonsgegevens voor hoeven worden prijs gegeven. Pure symptoombestrijding die niet gegrond is in mensenrechten maar in de mate waarop gebruikers iets problematisch vinden: “Our goal is to create a set of standards that is more consistent with users’ expectations of privacy.” Yeah, right.

Zoeken naar ‘klassieke’ websites

Voor de liefhebbers van serendipiteit is Wiby – een zoekmachine voor klassieke websites – ideaal. Klik op het plaatje hieronder om naar een willekeurige pagina gebracht te worden.