Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Tsunami Democràtic

Sinds de Arabische lente zitten we in een soort wapenwedloop waarin aan de ene kant mensen technologie gebruikt die het mogelijk maakt om groepen van demonstranten te organiseren en aan de andere kant overheden (surveillance-)technologie inzetten om demonstranten te onderdrukken. Je kunt dit bijvoorbeeld bijna elke week in Hong Kong zien. In Catalonië wordt er sinds een week of twee ook interessante technologie gebruikt door de onafhankelijkheidsbeweging. Het lukt het anonieme ‘Tsunami Democràtic’ om met online middelen duizenden mensen te coördineren en zo bijvoorbeeld een vliegveld te bezetten. Ze gebruiken daarvoor naast een Telegram kanaal een speciaal ontwikkelde app. Je kunt deze Android-app alleen maar downloaden buiten de Google Playstore om, en je moet hem activeren door de QR-code te scannen van iemand die de app al heeft. Daarna geef je je locatie op en krijg je alleen maar updates over zaken die bij jou in de buurt gebeuren, je hebt dus geen overzicht over hele netwerk. Op deze manier kan de app moeilijk door tech-bedrijven gecensureerd worden en hopen ze de politie en informanten buiten het netwerk te houden of anders te isoleren. Ik vind het fascinerend om te zien hoe we langzaam maar zeker steeds beter worden in samenwerking op schaal, maar ben ook bang voor de repressieve maatregelen die de Spaanse overheid ongetwijfeld gaat nemen tegen activisten met dit soort technologie.

Je verschuilen achter de privacyregels

De Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen heeft een rapport uitgebracht waarin hij kritiek uit op de aanpak van deze problematiek door de overheid. Dat treurige feit komt vooral door gebrek aan daadkracht en coördinatie, maar het zijn de privacyregels die de schuld krijgen. Dit is een trend die ik steeds vaker zie: je eigen gebrek aan competentie verhullen achter privacyregels die competent gedrag zogenaamd onmogelijk maken. Maxim Februari heeft dit gelukkig ook door en verbaast zich over het gemak waarmee de media deze narratief overnemen. Dit terwijl ze er vervolgens wel alles aan doen om de slachtoffers van mensenhandel anoniem – en dus met privacy – in beeld te brengen.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Twee keer ‘nee!’ tegen gezichtsherkenning

Evan Selinger en Woodrow Hartzog schreven een belangrijk opinie in de New York Times waarin ze beargumenteren dat we gezichtsherkenning als technologie een volledige halt moeten toeroepen voordat het te laat is. Ze kijken naar de drie belangrijkste argumenten van de mensen die de technologie niet willen verbieden en ontmantelen die stuk voor stuk. Zo wijzen ze op het failliet van betekenisvol toestemming geven om je gelaat te gebruiken, zijn ze van mening dat de impact van deze technologie (bijvoorbeeld in de manier waarop het sociale normen kan handhaven) niet te vergelijken is met andere technologieën, en zijn ze ervan overtuigd dat we in dit geval niet kunnen wachten tot de wet de huidige praktijk bijbeent: als we niet snel handelen is de infrastructuur binnenkort overal aanwezig en dan dus veel moeilijker weer af te breken. (Volgens mij moet je helaas een account aanmaken bij de New York Times om dit verhaal volledig te kunnen lezen).

Het idee om gezichtsherkenning bij Amerikaanse concerten in te zetten – schijnbaar om minder tijd te verliezen met het controleren van kaartjes – lijkt in de kiem gesmoord. Een coalitie van artiesten en fans heeft meer dan veertig van de grootste muziekfestivals (denk aan Coachella en SxSW) zover gekregen dat ze zich expliciet uitspreken tegen het inzetten van deze technologie bij hun evenementen. Dat hebben ze voor mekaar gekregen met onder meer een economisch boycot van de sponsoren van deze evenementen. Tijd om door te pakken, of zoals de musicerende auteurs schrijven:

Now we need to do the same for sporting events, transportation, public housing, schools, law enforcement agencies, and all public places. And there’s no time to lose.

Aan de slag dus.

Evgeny Morozov bouwt een informatiesysteem

Evgeny Morozov, één van de meeste felle en scherpe criticasters van Silicon Valley, blijkt in ieder geval twee dingen gemeen te hebben met zijn Amerikaanse ‘tech-bro’ tegenstanders: hij heeft een bijna ziekelijke focus op optimalisatie én hij is de founder van een technologie-startup. Maurits Martijn heeft al jarenlang een fascinatie voor het brein van dit genie (een fascinatie die ik met hem deel) en hoefde dus niet twee keer na te denken toen hij door Morozov werd uitgenodigd om bij de lancering van zijn informatiedienst The Syllabus te zijn. Martijn bleef vier dagen in Italië en schreef er dit absurde en bij vlagen hilarische verhaal over. Het is mooi om te zien dat Morozov actief ingrijpt in zijn informatievoorziening, maar ik heb zo mijn twijfels of zijn systeem geschikt is voor mensen die net wat minder capaciteit hebben om informatie te verwerken dan hij (in andere woorden: ongeveer de hele wereld). Ik ben wel nieuwsgierig en ga de dienst wel even uitproberen.

Zie Zuckerberg zweten

Mark Zuckerberg, de leader for life van Facebook, moest deze week weer getuigen voor het Amerikaanse Congres. Ditmaal zou het gaan over Libra, de geplande cryptomunt van Facebook, die hopelijk gestopt wordt voordat hij van de grond komt. De Congresleden gebruikten deze kans natuurlijk ook vooral weer om hun eigen punt te maken. De soms vurige verhoren werden veel gedeeld op Twitter. Hier twee van mijn favorieten…

Alexandra Ocasio-Cortez begint met te zeggen dat Facebook expert zegt te zijn in het voorspellen van toekomstig gedrag op basis van gedrag uit het verleden (dat is immers hun idee achter gepersonaliseerde advertenties). Ze past hetzelfde principe toe op Facebook en stelt Zuckerberg dus wat vragen over Cambridge Analytica. Hij heeft niet echt de antwoorden waar ze naar zoekt:

En Joyce Beatty was benieuwd of Zuckerberg enig idee had welk bedrijf Facebook had ingehuurd om de impact van Facebook op burgerrechten door te lichten. Zijn gebrek aan kennis over dit onderwerp drijft Beatty tot wanhoop: