Vet hè, dat Eurocommissaris Johansson de publieksprijs van de Big Brother Awards persoonlijk in ontvangst kwam nemen? Op haar verjaardag nota bene. Maar toch knaagt dat ook wel een beetje, want ze is heel selectief in wanneer en met wie ze in gesprek gaat.

Meermaals uitgenodigd

Het wetsvoorstel waarvoor de Eurocommissaris Johansson genomineerd werd, heeft ze in mei gelanceerd. Dat kwam niet als een verrassing. Het voorstel was al heel lang daarvoor aangekondigd, maar de lancering werd keer op keer vooruitgeschoven. In de aanloop naar de lancering hebben we, samen met onze Europese collega'sEn dus maakten sommige collega's de site "Has Commissioner Johansson met with digital rights groups?", Eurocommissaris Johansson meermaals uitgenodigd voor een kort gesprek over het voorstel. Dat is belangrijk, want een gouden regel voor iedereen die iets in Brussel gedaan wilt krijgen is: hoe eerder in het proces je kunt meepraten, hoe groter je impact. Maar elke keer bedankte ze ons voor de uitnodiging.

Selectief met gesprekspartners

De Eurocommissaris heeft, pijnlijk genoeg, wél gesproken met de bedrijven die de technologie bouwen waarmee gezocht kan worden naar seksueel misbruik van kinderen in grote bergen berichtjes die mensen naar elkaar gestuurd hebben. Sterker nog, ze heeft er veel moeiteJohansson blogde ook over aan ontmoeting met "the ‘big players’" in gestoken; ze is zelfs naar Silicon Valley afgereisd om met die bedrijven te spreken. Ook sprak ze metEnkele ontmoetingen zijn publieke informatie, want opgenomen in haar agenda alle grote technologiebedrijven, zoals Google, Twitter, Meta en Microsoft. Maar voor de organisaties die opkomen voor een algemeen belang, zoals wij, bleef de deur gesloten. Nóg sterker, voor zover we kunnen nagaan heeft de Eurocommissaris ook de organisaties die zich bezighouden met de bestrijding van seksueel geweld, nauwelijks gesproken.

Slechte kwaliteit wetgeving

Dat is problematisch. Waarom? Het zorgt ervoor dat de wetgeving van lagere kwaliteit is. Want als je goede wetgeving wilt, moet je in gesprek met álle direct betrokkenenDe zedenpolitie is nu al overbelast en de Eurocommissaris gaat dat alleen maar erger maken of hun vertegenwoordigers. Want dan pas weet je waar elk van die betrokkenen tegenaan lopen. Dan pas begrijp je de precieze aard van hun problemen. Dat zijn dingen die je niet kunt leren van bedrijven die technologieën bouwen. Als je niet met alle betrokkenen spreekt, sluit de wetgeving niet aan bij de behoeftesEr is een enorm gat tussen de aanbevelingen van experts en het voorstel van de Commissie van die groepen mensen die je juist wilt helpen. Die frictie is nu goed zichtbaar door het enorme gat tussen de aanbevelingen van experts bij de bestrijding van seksueel geweld, en het voorstel van de Eurocommissaris.

En als je je niet laat informeren door alle relevante experts, kan het goed zijn dat je schadelijke bijwerkingen over het hoofd ziet of onterecht triviaal vindt. Ook dat is schadelijk voor de kwaliteit van de interventies zelf, want daarmee spreekt de Eurocommissaris haar geloof uit in technologie die eigenlijk nog niet bestaat. Ze heeft nooit gesproken met experts die de andere kant van die technologie kunnen belichten. En door niet ook criticiOf misschien nog erger: dat de onderbouwing van het wetsvoorstel feitelijk incorrect is om hun visie te vragen, komt ze met een bijzonder belabberde onderbouwing van het voorstel.

Tenslotte ondermijnt die arrogante houding ook het draagvlak voor wetgeving. Iemand die geraakt wordt door die wetgeving, maar zich niet gehoord voelt, zal de vergaande consequenties van die regels niet gemakkelijk accepteren.

Door het hart

Dat de Eurocommissaris hier toch mee lijkt weg te kunnen komen, is niet heel erg verrassend. De speech van de Eurocommissaris bij het in ontvangst nemen van de publieksprijs, was, eerlijk is eerlijk, ontzettend krachtig. Humor in combinatie met het aangehaalde voorbeeld van de wrede verkrachting van een weerloos kind, raakt iedereen diep in het hart. Daar sta je dan met je redelijke argumenten, die tellen niet meer mee. Waar het hier om gaat, is zo heftig. Dus de reflex van iedereen is meteen: dit moet stoppen, kostte wat het kost.

Het verdrietige aan dit alles is natuurlijk dat de bescherming van dat kwetsbare kind niet zo goed is als het ook had kunnen zijn. Met andere woorden, door niet te streven naar kwalitatief hoogwaardige wetgeving, naar maatregelen die passen bij de situatie van slachtoffers (en daders), en door niet te luisteren naar iedereen die direct betrokken is, zijn zij die we willen beschermen niet optimaal geholpen. En dát, kunnen we ons eigenlijk niet veroorloven.